İbn-i Batuta


İBN-İ BATUTA (BATTUTA) HAYATI

Ibnı Battuta Muhammet bin Abdullah, Arap gezgini (Tanca 1304 – Fas 1377 ?). Fas ve İspanya’da birçok kadılığı elde tutan, ilmiye mesleğinde yükselmiş kişileriyle tanınan İbni Battuta ailesinde yetişti, gerekli dinsel öğ*renimini tamamladıktan sonra gönlün*ce gezilere çıktı (1325), Mısır-Suriye yoluyla ilk hac ziyaretini tamamladı (1326). Irak dolaylarını gördükten son*ra ikinci haccını yaptı (1330). Yemen ve Doğu Afrika kıyılarını, Basra Körfezi’ni dolaştı, üçüncü kez hacı olduk*tan sonra (1332) Anadolu kıyılarına (Alanya) çıktı.
Seyahatname
Anılarını söyleyip yaz*dırdığı kitabında bazı tutarsızlıklar, boşluklar, inanılması güç izlenimler varsa da renkli ve zengin geziler dizi*sini gerçekleştirdi: Batı Anadolu, Konya-Karaman, Orta Anadolu, Erzurum, Birgi, Bursa, Kastamonu, Sinop, Kı*rım, Bizans İstanbul’u, Buhara, Hindis*tan (1333), Seylan, Bengal, Çin, Ara*bistan (1347), Suriye (1348), Tunus (1349), Afrika (Nijer kıyıları, 1352)’, Fas’a dönüş (1354); yüz bin kilometre*yi aşan sekiz ayrı yolculuk. Ülkesinde kadılık yaparken Sultan Ebu İnan’ın is*teği üzerine gözlem, izlenim, anı ve düşüncelerini yazdırdı: Tuhfetü’n-Nüz- zür fi Garaibül-Emsar ve Acaibi’l-Ef- sar (Seferlerin Tuhaflıklarıyla Ülkele*rin Garipliklerini Görenlerin Armağa*nı) 1357. Çağının en dikkate değer ge*zi notlarını derleyen eser, birçok dile çevrildiği gibi dilimize de aktarıldı: Seyahatname-i İbni Battuta (1917- 1919), 1983.