İlin ekonomisi temelde tarım ve hay*vancılığa dayanır. Ekili dikili alanlar il topraklarının yaklaşık % 29’unu kap*lar. Bu alanların büyük bir bölümü ta*hıl ekimine, özellikle buğday ve arpa*ya ayrılmıştır.

Baklagiller ve endüstri bitkilerinin (tütün, pamuk, şekerpanca*rı) yanı sıra, yağlı tohumlar, yumru bitkiler de yetiştirilir. Ayrıca, meyve (başta, sert kabuklu meyvelerden an*tepfıstığı ve üzüm olmak üzere) ve sebze (kavun, karpuz, domates) üreti*mi de yapılır.

İl, Türkiye antepfıstığı üretiminin 1/5’ini karşılar. Hayvancılık da önemli bir geçim kaynağıdır. Kurak ve sıcak yazlar, hayvancılıkla uğraşan*ları göçebeliğe zorlar. İlkbaharda alçak ovalarda yeterli derecede ot bulabilen sürüler yazın yükseklere çıkmak zo*runda kalır.

Canlı hayvan varlığı (ko*yun, kılkeçisi, inek, manda, boğa) için*de en büyük pay küçükbaş hayvanla*rındır. Kümes hayvancılığı (tavuk-horoz, hindi), arıcılık son yıllarda hızlı bir gelişme içindedir.

İl yeraltı kay*nakları bakımından zengin sayılır. Ba*kır ve kromun yanı sıra, Kâhta-Bozmuş Bölgesi’nden elde edilen az mik*tardaki petrol il ve çevre illerin, çimento ve şeker fabrikalarının gereksi*nimini karşılar.

İlde endüstri pek geliş*memiştir. En önemli endüstri kurulu*şu, 1983’te hizmete giren ÇİTOSAN’a bağlı Adıyaman Çimento Sanayii’dir. Pamuğu çekirdeğinden ayıran birkaç atölyeyle yağ, un, çeltik fabrikaları ve bir dokuma fabrikası öteki başlıca en*düstri kuruluşlarıdır.

Ayrıca, Güney*doğu Anadolu Projesi’nin (GAP) ta*mamlanmasından sonra, il halkına bü*yük iş olanakları doğacaktır. El sanat*larından bakırcılık, halıcılık, kuyum*culuk son dönemlerde büyük gelişme göstermiştir. Antepfıstığı üretimiyle keçi kılından dokunan kilimler önemli bir gelir kaynağıdır. Nüfusun % 80’i tarımla, % 20’si çeşitli işlerle uğraşır.