Antik Çağ’dan beri Avrupalılar baharatları Uzakdoğu’dan getirtiyorlardı. Karanfil tanesinden, kardeşkanı doğal reçineye kadar yüz türlü baharat sadece mutfaklara değil ilaç yapımına da yarıyordu. Çip ipekleri, fildişi, inanılmaz nitelikteki değerli taslar hep aynı yolu Moğol yolunu eliyordu. Bu yol onları Karadeniz’de İtalyanlara ait limanlara götürüyordu. 1395’le Timur’un süvarileri bu limanlan yaktılar. O zaman Avrupalılar ikmal yapmayı Müslümanlar aracılığıyla sürdürdüler Alışverişlerin gelişip artması. Ortaçağ sonunda şiddetli bir altın para gereksinimine yol açtı. Metal para ihtiyacının ötesinde, sarayları, tüccar burjuva sınıfı ve altından yapılmış lüks eşyalar istiyordu. Oysa bu kıymetli metal Afrika’dan geliyordu. Az bulunması da bu istekleri gerçek bir saplantı haline Tüccarlar Sudan’ın trafiğini kontrol altına almayı ve kendilerine doğrudan baharat sağlamak için Uzakdoğu’ya doğru yeni bir yol bulmayı ümit ediyorlardı.