Kuzey Atlantik Paktı’nı imzalayan devletlerin ekonomik durumlarını sarsmadan silahlan*masını sağlamakla ve silahlı kuvvetlerini tek ve etkili bir komu*ta altında toplamakla görevli ku*ruluştur.

Kuruluş ant*laşması İkinci Dünya , Savaşı’ndan sonra Doğu bloğu ülkeleri ile: Batı bloğu ülkeleri arasındaki soğuk savaş döneminde 4 Nisan 1949’da Washington’da imzalandı; Taraflardan birinin topraklarının saldırıya uğraması durumunda, karşılıklı yardımlaşmayı öngö*ren bu antlaşma, ABD’nin, Av*rupa’yı kendi yörüngesinde tutma politikasına ve Batı Avrupa devlet*lerinin SSCB’nin yayılma politi*kasına karşı koyamama korkusun*dan kaynaklanmıştır.

Başlangıç*taki antlaşma Belçika, Kanada, ABD, Fransa, İzlanda, İtalya, Lüksemburg, Norveç, Hollanda, Portekiz ve İngiltere tarafından im*zalandı; sonra bunlara Türkiye Yunanistan (1951) ve Federal Al*manya (1954) katıldı.

Geleneksel tipte bir bağlaşma ola*rak ortaya çıkalı NATO’nun iske*leti, önceleri sivil bir mekanizma*dan (Üye devletlerin temsilcile*rinden oluşan ve örgütün amaç*larını belirleyen Atlantik Konseyi) oluşuyordu. Buna, daha sonra bir dizi askeri kuruluş eklendi; bu kuruluşların en önemlisi, üye dev*letlerin genelkurmay başkanların*dan ve çeşitli komutanlardan olu*şan Askeri Komitedir.

NATO’nun kurulması, soğuk savaşı körükle*yerek durumun daha da gerginleşmesine ve Doğu bloğu ülkelerinde Varşova Paktı çerçevesinde, ben*zer bir örgütün kurulmasına ne*den oldu. Ancak 1960’tan sonra Doğu ve Batı blokları arasındaki yumuşamayla, NATO giderek et*kisini yitirmeye başladı. 1966’da Fransa’nın antlaşmadan imzasını çekmeksizin örgütün askeri ka*nadından ayrılması sonucunda, Fransa’daki NATO birlikleri ve yönetim organları Belçika’ya ta*şındı. İspanya’nın Nisan 1982’de pakta katılmasıyla üye sayısı 15’e yükseldi.