İlkçağ insanı zamanı ön*ce kum ve su saatleriyle, sonra da göl*ge saatleri ve güneş kadranlarıyla öl*çerlerdi. İslâm dininin doğuşundan ön*ce arapların, İranlıların, Türklerin kul*landıkları saatler güneş saatiydi. Güne*yin doğuşuyla, batışı arasında geçen süre birtakım bölümlere ayrılıyor, bunlar bir buçuk üzerine ya da özel olarak bir yere dikilen direğe, taşa işaretleniyor*du. Her işaret bir zaman süresini gösteriyordu. Eski Türkler daha çok bu zaman ölçeğini kullandılar. Gerek Türklerin, gerek Arapların kullandığı güneş saati birkaç türlüydü. Bunlardan biri, bir ağacın ya da uzun taşın üzeri*ne çizilen ve her biri günün belli bir süresini gösteren işaretlerle yapılan sa*atti. Bu saat belli bir yerde durur, gü*neş ışınlarının izdüşümlerini belirtme*ye dayanan işaretlere göre ayarlanırdı. Her işaret, günün belli bir süresi içinde güneş ışığının önünü keser, karşısına gelen kertiği gölgelerdi. Böylece, di*rek ya da taş boyunca belli aralıklarla sıralanan çizgiler günün hangi bölü*münde bulunduğunu gösterirdi. Bu di*rek ya da uzun taş güneşin doğuşu, gö*ğün en yüksek yerinde bulunuşu ve tam batısı gibi üçüzlü hareketine daya*nıyordu.

Böylece sabah, öğle ve akşam gibi üç kesin zaman başlangıcı belirle*niyordu. Sonraları, bu zaman süreleri*nin araları, da eşit bölümlere ayrıldı. Kuşluk, ikindi, grup gibi zaman sü*relerinin araları da eşit bölümlere ay*rıldı. Kuşluk, ikindi, grup gibi zaman ayrımları ortaya çıktı. Başka çeşitleri de bulunan ve uzun süre kullanılan gü*neş saatleri sonraları yerlerini su ve kum saatlerine bıraktılar.