Mezopotamya’da İ.Ö. 3500’e doğru yazının bulunuşundan sonra, taze yumuşak kil levhalar kullanılmaya başlandı. Bu tabletler daha sonra güneşte kurutulur ya da önemli belgelerin yazıldığı parçalar fırınlanarak sertleştirilir, böylece bozulmaları önlenirdi.
Genellikle elde tutulacak büyüklükteki bu levhaların bir bölümü hafifçe dışbükeydi; kenar uzunlukları 2-30 cm arasında değişiyordu. Yazıcılar ucu sivri (piktogramlar), daha sonra da pahlı (çivi yazısı) bir kamış kalemle, yumuşak kil yüzeye bastırarak yazıyorlardı.
Önasya ve Yakındoğu’daki yüzlerce buluntu yerinde arşiv (Mari’deki krallık sarayında odaların zemininde, ekonomik ve yasal metinlerden, diplomatik yazışmalardan oluşan on binlerce çivi yazılı tablet bulundu) ya da kitaplık (Ninova’da Asurbanipal kitaplığı olarak anılan yapıda yirmi binden fazla tablet ele geçti) olarak toplanmış yüz binlerce tablet ortaya çıkarıldı. Sümerce, akkadca, babil ve asur dil-lerinde yazılmış metinlerden oluşan bu tabletlerin kimileri birkaç satırdan, kimileri de birçok yazı sütunundan meydana geliyordu. Edebi ve dinsel metinleri, mektuptan, sözleşmeleri, yasaları, ekonomik, toplumsal ve siyasal yaşamla ilgili bilgileri içeren bu tabletler, eski toplumların uygarlıklarının tanınmasına önemli ölçüde katkıda bulunmuştur.