Avrupa’da, X. yy’da ortaya çıkan ve XIII. yy’a kadar süren derebeyliğin (feodalizmin )iki temel özel*liği vardır: kamu yönetiminin parçalanmışlı*ğı; vasallık bağının genişlemesi. Gerçekten, X. yy’dan başlayarak kamu yönetimi yerel prenslere geçti; ama genel kural olarak yerel prensler kamu yönetimini elde tutmayı ba*şaramadılar ve kralın haklarının çoğunluğu, kalelerin muhafızlığım üstlenmiş kişilerin, hatta sıradan toprak sahiplerinin eline geçe*rek, senyörlüğün doğmasına yol açtı.

Senyörler, eskiden kralda olan yetkileri çok farklı büyüklükteki topraklarda kendi adlarına ve denetimsiz olarak uygulamaya başla*dı; çok geçmeden de soylu veya din adamları sınıfından olmayanların tümü senyörlere bağımlı oldu. Buna paralel olarak daha Ortaçağ’ın başlangıcında ortaya vasallık bağı ge*nelleşmeye başladı: her senyör, çevresinde koruma ve çıkar karşılığında kendisine bağ*lılık andı içen daha az güçlü savaşçıları içe*ren bir topluluk oluşturuyordu; ayrıca bir senyör bir başka senyörün vasalı olabileceği gibi, bu vasallara bağlı başka vasallar da ola*biliyordu.

Böylece tepede kralın bulunduğu piramit biçiminde bir fiefler hiyerarşisi oluş*tu. Kral büyük fieflerin senyörleri üstündeki dolaysız yetkisini yitirmiş olmakla birlikte, bir üstünlük hakkından yararlanıyordu. Baş*langıçta krallarda, vasallarının yükümlülükle*rini yerine getirmeye zorlama araçları bu*lunmaması nedeniyle pek gerçek olmayan bu üstünlük, doğrudan krala bağlı toprakla*rın artması sonucunda güç dengesinin kral yararına dönmesiyle bir yetki kaynağına dö*nüştü (Xm. yy başı) ve çok geçmeden derebeylik (feodalizm) vasallık kurumları, varlıklarım sürdür*mekle birlikte (yetkilerini kuramsal biçimde de olsa Fransız Devrimi’ne kadar sürdürdü), krallığın siyasal sistemine egemen olmadılar ve monarşi kurumlarının gelişmesiyle yetki*lerin piramidin tepesinde (kralda) yoğunlaş*ması sonucunda, feodalizm kurumu XIII. yy sonunda fiilen ortadan kalktı.