ZİYA OSMAN SABA

şair ve yazar (İs*tanbul 1910-ay.y. 1957). Yatılı okudu*ğu Galatasaray Lisesi’ni (1931), Cum*huriyet gazetesi muhasebe servisinde çalışırken de İstanbul Üniversitesi Hu*kuk Fakültesi’ni bitirdi (1936). Bir bankadaki görevinden ayrılıp Milli Eğitim Basımevi Tashih Bürosu şefi oldu (1945-1950), geçirdiği kalp has*talığı üzerine Kadıköy’deki evinde Varlık Yayınevi’nin işleriyle uğraştı, evinde öldü (29 Ocak). İlk şiiri Servetifünun dergisinde (Ocak1927) çıktı, bu dergide tanıştığı arka*daşlarıyla (Yaşar Nabi Nayır, Sabri Esat Siyavuşgil, Cevdet Kudret Aksal, Kenan Hulusi, Muammer Lütfî, Vasfi Mahir Kocatürk) Yedi Meşale toplulu*ğunda birleşti (1928). Meşale dergisi*ne yazdı Yazı ve şiirlerini (15 Tem*muz 1933) ilk sayısından başlayarak çoğunlukla Varlık dergisinde yayım*lattı. Yedi Meşaleciler’in şiire en sadık şairi Ziya Osman; çocukluk özlemi, anılara düşkünlük, ev-aile sevgisi (iyileştirilmez bir sinir hastalığı ile Akıl Hastanesi’nde yatan ilk eşine yıllarca bağlı kaldıktan sonra ikinci kez evlen*di), yoksul yaşamlara karşı utanç ve acıma, Tanriya kulluk, yazgıya boyun eğiş, küçük mutluluklarla yetinme, ölüm yakınlığı, öte dünya özlemi gibi konuları işledi. 1940’tan soma özgür biçimle de yazdı. Üzgün ve yumuşak, açık, duru şiirleri bıraktı. Öykülerinde de genellikle bir anı havası görülür.

Şiir kitapları:

• Sebil ve Güvercinler (1943),
• Geçen Zaman (1947),
• Nefes Almak (1957). Aynı ayı birkaç kez ba*sılmış bu üç kitabındaki bütün şiirleri sonradan tek kitapta toplandı: Geçen Zaman – Nefes Almak 51974).
• Öykü kitapları:
• Mesut İnsanlar Fotoğrafha*nesi (1952),
• Değişen istanbul