Yaşanmış ya da görülmüş, du*yulmuş bir olayı başkalarına söz ve yazıyla iletmekten doğan anlatı (tahki*ye) türlerden, başlıca çağdaş örnekle*rinden biri (hikâye).

Edebiyattaki bü*tün türler en geniş anlamda birer anlatı ürünüdürler. Çünkü insanoğlunun ya*şantısı anlatıya dayanmakta; herkes günlük yaşamda gördüğü, duyduğu, düşündüğü, korktuğu, merak ettiği tat*mak istediği, olayları anlatarak yeni*den yaşamaktadır. Eski eski biçimi destan {epope) olan anlatı türü, sözlü örnekleri masal, halk hikâyesi gibi aşamalardan, koşukla yazılmış mesne*vi, fabl, manzum öykü gibi kullanım*lardan sonra matbaanın bulunup kulla*nışıyla romana doğru gelişme göster*miştir. Öykü; olayların köklerinin ne*denlerine inmeden bir izlenimin etkisi*ne dayanır; yaşamın en etkili, en önemli, en anlamlı yanma yönelir. Öy*kücü, anlatımını sınırlarını belirleye*rek yoğun bir güç kazanmaya bakar, sözünü dağıtmaz, tekil kalır.

Öykücü, bakan ve gören kişi olarak çalışmayı yeğler, “bence” denebilecek bir özelli*ği elden bırakmaz. Öykü, seçilmiş an*ların parça olarak anlatımıdır; o yüz*den tek boyutlu kalırsa da etki gücü ve yayılma olanağı da buradan doğar.