Türkçe yeryüzünün en çok alfabe değiştirmiş dilidir. Türkler’in 5. ve 9. yüzyıllar arasında kullandıkları ilk ve en eski alfabe Göktürk alfabesidir. Yenisey ve Orhon ırmakları kıyı*sındaki yazıtlarda kullanılmış olan bu alfabe sağdan sola doğru yazılırdı. Harfler bitişik yazılmadığı için bu yazıya “rünik Türk yazısı” da denir. Bu alfabede 38 harf, ayrıca harflerin ses değerini değiştiren çok sayıda işaret bulu*nuyordu. Göktürk yazışım ilk kez 1893’te Danimarkalı dilbilimci Vilhelm Thomsen okumuştur.

Uygur alfabesi Türkler’in kullandığı ikinci alfabedir. 8. yüzyılda Göktürk egemenliğine son veren Uygurlar tarafından ve Sogd alfa*besinde küçük değişiklikler yapılarak oluştu*rulmuştur. 18 harften oluşan bu alfabe sağdan sola ve bitişik olarak yazılırdı.

Türkler’in İslam dinini benimsemesinden sonra, 10. yüzyıldan başlayarak Uygur alfabe*si yerini Arap kökenli Türk alfabesine bıraktı. Türkler, ilk iki harfinin adıyla “elifba” olarakda anılan bu alfabeyi 1.000 yılı aşkın bir süre kullandılar. “Eski yazı” dediğimiz yazılar hep bir alfabeyle yazılmıştır. Arap kökenli Türk alfabesinde 31 harf vardı, ama bazı harflere birtakım küçük işaretler eklenerek değişik sesleri veren yeni harfler elde edilebiliyordu. ; Türkçe’nin yazılmasında yeterli olmayan I bu alfabe, Cumhuriyet’in ilanından sonra 14928 tarihli bir yasayla uygulamadan kaldırıldı ve 1 Ocak 1929’dari sonra bütün yazışma*larda Latin kökenli yeni Türk alfabesi kullanılmaya başlandı. Yeni Türk alfabesi sekizi ünlü, 21’i ünsüz 29 harften oluşur. Türkler ve Türkler ile iç içe yaşayan bazı halklar zaman zaman Türkçe’yi başka alfabelerle de yazmış*lardır. Bunlar arasında özellikle Sogd, Mani, Brahmi, Süryani-Nasturi, Yunan, Ermeni, Gürcü, İbrani Ve Kiril alfabeleri anılabilir.